Onze favo kunst van augustus

De Hollandse wolkenluchten boven lage horizonnen spelen een belangrijke rol in onze Neerlandse kunstgeschiedenis, maar daar gaat deze tentoonstelling niet over. Er is wel een inleidende zaal met schilderijen van luchten (met een prachtige zondoorbraak van Leo Gestel), in de rest van Lucht zien we kunstenaars die lucht als materiaal gebruiken, kunstenaars die lucht zichtbaar en ervaarbaar maken.

In één zaal hangen aaneengeschakelde brandweerslangen als een achtbaan door de ruimte. Het is Pressurizing van de jonge, Nederlandse kunstenaar Zoro Feigl. Langzaam verdwijnt de lucht uit de slang, het wordt slapper, leger, doodser. Daarna vult de slang zich weer, waardoor het weer tot leven lijkt te komen. Het neemt weer bezit van de ruimte, de museumzaal die een te kleine kooi is voor dit beest. Dat dierlijke gevoel wordt versterkt door het bloedrood van de slang, en doordat je niet gelijk ziet waar de lucht vandaan komt, krijgt het iets wezenlijks.

Onze favoriet is Show IX, Curtain Room van de Nederlandse conceptuele kunstenaar Marinus Boezem (wij zijn fan). Het zijn een aantal witte gordijnen, die wapperen door ventilatoren. Het klinkt simpel en dat is het ook. Het klinkt misschien ook saai, maar het is juist heel spannend. De wapperende gordijnen doen denken aan een film waarbij iemand door het raam ontsnapt is, aan een tent waar een Romeinse generaal zit, aan een hemelbed waar met verzadigd licht hete nachten in beleefd worden. En omdat het steeds op een andere manier wappert, kun je er eindeloos mijmerend naar kijken.

Maar er is meer. In sneltreinvaart: een audiowerk van een zwaar ademende herman de vries, David Rickard die zijn adem van 24 uur verzamelde in een enorme ballon, Marina Abramović & Ulay die als zoenend in elkaars mond ademen, snoepautomaten gevuld met capsules schone lucht van Yoko Ono.

We nemen het vaak voor lief, maar als er even bij stilstaat is lucht toch een vet fenomeen: je kunt het niet zien, niet vastpakken, het is wel overal en we kunnen niet zonder. Deze tentoonstelling laat je daar even bij stilstaan.

Het plezier van het maken barst bijna uit de Westergas. Op Unfair (was een beurs, is nu vanwege corona’s een tijdelijk museum, met bijbehorende rust en ruimte) zie je jonge talenten die nog vol in ontwikkeling en experiment zitten. Het is speels, fris, verrassend.