Omdat een werk altijd gebonden is aan de omstandigheden waarin het zich tot realisatie heeft kunnen brengen, en het daarbinnen vaak ook besproken wordt, vertel ik je nu hoe ik er aan toe ben en wat ik voor me heb.
Een foto in negatief. Van een wolk qua grootte gelijk aan de contouren van de kroon van een bloesemboom in bloei met daarachter een strakgespannen lucht. De wolk, een spat in de dag, en daaronder de zee: een strook licht boven de aarde. De fotograaf van deze foto is onbekend.

Een herinnering aan 12 maart 2020. Een regenachtige middag waarop ik naar de Koninklijke Schouwburg te Den Haag loop voor de tweede try-out van de marathonvoorstelling Trojan Wars. Het is twee dagen voor de première van deze vijf uur durende massaproductie, de groep acteurs telt alleen al veertig man en ik loop er stage als dramaturg. Op de weg van het station naar de schouwburg, langs de boekenwinkel en antiquariaat, eettentjes, een gigantisch sculptuur van een kraai op een paal (Gerry de kraai ook wel: de boodschapper van onheil in de kunst) en een gracht, open ik Instagram. Ik lees in een bericht van de acteur die Paris van Troje speelt dat alle voorstellingen tot en met 31 maart gecanceld zijn. Tussen die tijd en nu is een hoop veranderd, stilgelegd, opgehoopt en doorgedouwd. De dagen besteed ik op 22 vierkante meter met de nodige uitstapjes naar familie en vrienden.
In Amerika vindt de grootste civil rights movement ooit plaats, nog geen maand nadat ik iemand in een podcast een to be or not to be-achtige monoloog hoor houden over het wel of niet afhalen van een frikandel speciaal bij de snackbar. En daarmee mogelijk een virus verspreidt.
Een mutual op Twitter, die antwoordt met: ‘Shit i’m sorry!! :(‘ nadat ik vraag of diegene geen video’s of foto’s meer zou willen delen van vermoorde zwarte mensen. Over de ethische kant van het afbeelden van politieke doden werd eerder deze maand op dit platform een essay gepubliceerd.
Ik onderteken me suf, doneer wat ik kan, waar ik kan, ga de moeilijke gesprekken aan waar nodig, misschien hoor je het al: ik ben moe.

Waarom is het landschap mooi?

In de jaren tachtig zette de Zwitserse socioloog Lucius Burckhardt aan de hogeschool van Kassel een faculteit op in ‘strollology’: de sociale wetenschap van het wandelen. Hoewel het misschien een onzinnige vrije tijds studie lijkt, is het eigenlijk een uiteenzetting van een van onze voornaamste activiteiten. Mensen zijn topwandelaars. We lopen in ons leven gemiddeld een afstand die gelijkstaat aan meer dan twee keer de omtrek van de aarde.
Volgens Burckhardt geven we door te lopen vorm aan het landschap, het dorp en de stad. Een bewuste wandelaar bevraagt zijn omgeving: Waarom zien we wat we zien? Wat bepaalt de waarde die we aan onze perceptie hechten? En waarom is het landschap eigenlijk mooi?

Op de momenten dat we toerist zijn groeit het aantal kilometers op de teller aanzienlijk. De zomervakantie is bij uitstek een periode die we graag spenderen aan wandelen: over het strand, door de bergen, tussen de verschillende bezienswaardigheden in een stad of van terras naar terras. Al wandelend doen we kennis op, worden we onderdeel van de natuur of smelten we samen met de feestelijke sfeer op een Franse boulevard.

Hoewel de grenzen binnen Europa grotendeels weer open zijn blijven er aanzienlijk veel mensen thuis deze zomer. Daarnaast is de afgelopen maanden het begrip ‘buiten’ veranderd van een vanzelfsprekend onderdeel van het leven naar een privilege. In tijden waarin grote groepen mensen weten hoe het is om wekenlang binnen opgesloten te zitten bleek de omgeving een belangrijker deel uit te maken van ons ‘thuis’ dan we dachten, en werd het maken van een wandeling een groter goed dan we ons ooit hadden kunnen voorstellen.

De natuur in