Hoe we onze verhalen vertellen – afstuderen van de KABK in een rumoerig jaar
 Laurence Herfs, Colored pencil on paper (fabriano 200gr). 2021. 150×100.
In de herfst van 2018, een paar weken nadat bijna elke vrouw die ik ken ‘Me Too’ schreef op haar sociale media, raakte ik als student Beeldende Kunst aan de KABK in gesprek met een van de docenten. Het was de eerste keer dat we elkaar spraken en ik was geloof ik nogal gepassioneerd aan het woord over wat de impact van #MeToo zou kunnen zijn. Ongemakkelijk vroeg hij me na een poosje: “Nouja, maar hoe zit het dan met alle Goede Mannen?” Ik begreep niet zo goed wat hij daarmee bedoelde, zei hem dat het me wat complexer leek dan een kwestie van Goed of Kwaad. Niet veel later begon diezelfde leraar me te stangen – hij spotte dat ik zo’n ‘braaf meisje’ was (wilde ik niet ‘slecht’ zijn?) en tijdens een expositie begon hij publiekelijk te roepen hoe slecht mijn werk wel niet was. Een grote groep leraren stond erbij en keek ernaar.
Telkens als ik het gedrag van deze docent ter sprake bracht kreeg ik dezelfde reactie: zeker, de man was een beetje lomp, maar hij bedoelde er niets mee [removed];Eigenlijk was hij best wel een genie, of op zijn minst een goed mens, een Goede Man.
Toen pas begon ik te bevatten waar de vraag van die man indertijd eigenlijk over [removed];
Auteur: Laurence Herfs
|
15 thoughts on “De sporen van de diaspora – tekeningen vol Palestijnse pijn”