Is de wereld die we ervaren wel de echte wereld?
Still uit The Matrix (1999)
In zijn nieuwe documentaire A Glitch in the Matrix interviewt Rodney Ascher mensen die geloven dat we allemaal in een computersimulatie leven. De film is alleen nog vertoond op een paar festivals, en ik heb hem nog niet kunnen zien, maar ik ken Aschers eerdere Room 237. Die film ging over fans met merkwaardige ideeën over The Shining. Mijn favoriete theorie was dat Kubrick in de film toegeeft dat hij de maanlanding heeft geregisseerd, een idee dat werd gebaseerd op het merk aardappelzetmeel in een paar shots.
Toen Room 237 uitkwam in 2012 werd hij ontvangen als een droge comedy, een docu over excentriekelingen met net iets teveel tijd omhanden. In 2021 is het moeilijker geworden om nog echt te lachen met dat soort theorieën. Nu zit er een vrouw in het Amerikaanse congres die gelooft dat bosbranden worden veroorzaakt door Joodse ruimtelasers. Afgelopen januari stond een partij die meent dat de ‘echte weercijfers’ voor ons verborgen worden gehouden op 23 zetels in de peilingen. Het zijn geen marginale ideeën meer. Misschien waren ze dat nooit, maar er was tenminste een tijd waarin we dat onszelf konden voorhouden, en dat was in ieder geval minder vermoeiend.
Auteur: Max Urai
|
|
In de wereld van Lisa Brice hoeven vrouwen zich niet te verbergen
Smoke and Mirrors, 2020 – Courtesy Lisa Brice en Stephen Friedman Gallery, London
Nu een groot deel van de wereld zich al bijna een jaar af en aan in verschillende vormen van een lockdown bevindt, is het lastig om deze situatie buiten beschouwing te laten bij het zien van wat voor beeld dan ook. Het is vervreemdend en jaloersmakend om in series of films mensen gezellig bij elkaar te zien komen in restaurants en cafés, laat staan ze uitzinnig te zien dansen in drukbezochte clubs, waar (nog) niemand bezig is met afstand houden van elkaar. Bij de werken van Lisa Brice, die zich nu achter de gesloten deuren van KM21 (voorheen GEM) in Den Haag bevinden is als het ware het omgekeerde aan de hand. Ze zijn niet tot stand gekomen als verwijzingen naar onze huidige leefomstandigheden, een groot deel dateert van voor 2020 en toch zou je zomaar kunnen denken dat er sprake is van afzondering van de [removed];
Het werk van de uit Kaapstad afkomstige Brice heeft tot nu toe in Nederland nog niet veel aandacht gekregen. Haar eerste museale solotentoonstelling bij KM21 brengt daar gelukkig verandering in en vormt een sterke opvolger op de vorige exposities van onder meer Kati Heck, Emma Talbot en Helen Dowling. Stuk voor stuk vrouwelijke kunstenaars die veel van elkaar verschillen, maar waarbij vrouwelijkheid – weliswaar bij de een meer expliciet dan de ander – op verscheidene manieren een rol speelt. In de tentoonstellingsruimteruimte hangen meerdere grote schilderijen op redelijke afstand van elkaar en kunnen hierdoor mooi afzonderlijk bekeken worden. Terwijl andere kleinere werken juist dicht bij elkaar zijn opgehangen, alsof het een serie of geheel betreft.
Auteur: Eline van der Haak
|
|
Onaf
Ozan Atalan – Kabul (Acceptatie), 2017
We hadden er recht op. Dat was de overtuiging die met onze huiden was verweven, ons ongemerkt was ingeprent: We hadden recht op intimiteit, op feest, op driegangenmaaltijden in de nabijheid van onze knetterende vrienden, de glazen nog eens vol. We hadden recht op spontaniteit, op avondenlang slenteren langs verwarmde terrassen, koude speeltuinen, onooglijke [removed];
We maakten aanspraak op achteloze begroetingen, omhelzingen zelfs. Die hoefden we niet eens te menen. We verdienden het blikken uit te wisselen met vreemden, naar hen te smachten zonder ernaar te handelen, we konden het ons veroorloven een ander te ghosten.
Auteur: Maurits de Bruijn
|
|
Kunst is Lang – Sjoerd Buisman
Sjoerd Buisman in de opname van Kunst is Lang
Voor deze aflevering van Kunst is Lang ging Luuk Heezen op bezoek bij kunstenaar Sjoerd Buisman, om het met hem te hebben over het onderwerp waar hij al zo’n 50 jaar mee bezig is: bomen en planten. Buisman vertelt over zijn fascinatie voor wetmatigheden in de ogenschijnlijke chaos van de natuur, voor het groeiproces en het aanpassingsvermogen van de natuur wanneer het door mensen gemanipuleerd wordt en over zijn tentoonstelling bij Kunstvereniging Diepenheim, die door de lockdown voor publiek gesloten is.
|
|
|
|
3 thoughts on “Is de wereld die we ervaren wel de echte wereld?”