Niet meer terug naar het oude normaal 

‘Dit zijn onze Helden’ op het Malieveld in Den Haag, 20 mei 2020. Foto door Sjoerd Knibbeler

Auteur: Gerda van Glind

‘Het is altijd goed als jonge mensen niet luisteren’ – In gesprek met kunstenaar Maarten Bel

Auteur: Susanne van Balveren

In memoriam: Lucy Sarneel (1961 -2020)

Lucy Sarneel, broche Joie de Vivre

Kunsthistoricus en schrijver Liesbeth den Besten las tijdens het afscheid van kunstenaar en sieradenontwerper Lucy Sarneel een in memoriam voor. Vandaag publiceert Mister Motley een aangepaste versie van deze tekst als aandenken aan haar bijzondere en eigenzinnige kunstenaarspraktijk. Opdat we haar werk en leven niet zullen [removed];

Lieve Lucy, in oktober bezocht ik je tentoonstelling P L U S bij Galerie Marzee in Nijmegen. De sieraden zijn verstild – ze liggen op tafels. Je wereld is naar binnen gekeerd: kruizen krullen, worden bloem, of ster, zijn uit het lood geslagen, ze zijn zink en grijs maar toch levendig, tongen hebben krullen en mooie kleuraccenten. Was er toch nog hoop? Plus leek immers ook een belofte in te houden van meer. Maar nee, dit werd je afscheidstentoonstelling en hoe blij ben ik dat ik er geweest ben, dat ik je sieraden kon oppakken en omdoen, dat ik je kon laten weten dat ik er 1 gekocht [removed];

Gefaald activisme zou geen kunst mogen zijn 

Begin september probeerde een witte westerse kunstenaar met een videowerk opnieuw de maatschappij een spiegel voor te houden zonder daar zelf in te kijken. Als controversiële kunstenaar, die sociaal-politiek geëngageerde kunst maakt, is het belangrijk om de vraag te stellen wie er daadwerkelijk baat heeft bij een project. Vooral als het onderwerp mensen betreft die in benadeelde posities zitten in vergelijking tot de West-Europese witte kunstenaar. Het gaat hier niet enkel om de individuele kunstenaar maar over een symptomatisch probleem dat door de kunst- en cultuursector in stand wordt gehouden. Wat mij betreft kan een kunstenaar zich dan niet langer achter de term “kunst” verschuilen.