L’Equipe de Nuit

The Night Team is the title of a series of short exhibitions in front of the LMNO gallery in Ixelles.
Visible from rue de la Concorde, number 31, at any time but before curfew.

The LMNO gallery is pleased to inaugurate a cycle of open-ended exhibitions which will take place in front of the two high windows of the gallery, facing the street. The exhibitions are accessible at any time of the day, without conditions of any kind. They will be regularly distributed in the digital world, on our site and other social networks, in photographic form.
However, the viewer, rather than being invited here on a virtual tour, is encouraged to make these small, real exhibits, walking objectives, in order to appreciate what photography does not convey. An invitation to curiosity, therefore, formulated by the gallery and its artists.
It is up to Yoann Van Parys to inaugurate the cycle, on November 25, with an installation that he accompanies, and even illuminates, with an extract from the third novel
published by Georges Perec …

“Over the hours, days, weeks, seasons, you let go of everything, you detach yourself from everything. You discover, with almost, at times, a sort of intoxication, that you are free, that nothing weighs you down, pleases you, or displeases you. You find, in this life without wear and without another thrill.
May those suspended
moments brought to you by cards or certain noises, certain shows that you give yourself, an almost perfect, fascinating happiness, sometimes swollen with new emotions. You know total rest, you are, at all times, spared, protected. You live in a blessed parenthesis, in a void full of promises and from which you expect nothing. You are invisible, limpid, transparent. You no longer exist: continuation of hours, continuation of days, the passage of the seasons, the passage of time, you survive,
without joy and without sadness, without future and without past, like that, simply, obviously, like a drop of water that pearls at the tap of a water station on a landing, like six socks soaked in a basin of pink plastic, like a fly or like an oyster, like a cow, like a snail, like a child or like an old man, like a rat. “

Georges Perec, « L’homme qui dort », 1967

Het Nachtteam is de titel van een reeks korte tentoonstellingen voor galerie LMNO in Elsene.
Zichtbaar vanaf rue de la Concorde, nummer 31, op elk moment, maar vóór de avondklok.

De LMNO-galerij is verheugd om een cyclus van onbepaalde tentoonstellingen in te luiden die zal plaatsvinden voor de twee hoge ramen van de galerij, aan de straatkant. De tentoonstellingen zijn op elk moment van de dag toegankelijk, zonder enige vorm van voorwaarden. Ze zullen regelmatig worden verspreid in de digitale wereld, op onze site en andere sociale netwerken, in
fotografische vorm. De kijker wordt echter aangemoedigd om, in plaats van hier uitgenodigd te worden voor een virtuele tour, deze kleine, echte tentoonstellingen, wandelobjectieven, te maken om te waarderen wat fotografie niet overbrengt. Een uitnodiging tot nieuwsgierigheid, geformuleerd door de galerie en haar kunstenaars.
Het is aan Yoann Van Parys om de cyclus op 25 november in te luiden met een installatie die hij begeleidt en zelfs belicht met een
uittreksel uit de derde roman uitgegeven door Georges Perec …

“In de loop van de uren, dagen, weken, seizoenen laat je alles los, maak je je los van alles. Je ontdekt, met bijna, soms, een soort bedwelming, dat je vrij bent, dat niets je drukt, je behaagt of je mishaagt. U vindt in dit leven zonder slijtage en zonder nog een opwinding.
Mogen die zwevende momenten die u worden gebracht
door kaarten of bepaalde geluiden, bepaalde shows die u uzelf geeft, een bijna perfect, fascinerend geluk, soms gezwollen met nieuwe emoties. U kent totale rust, u wordt te allen tijde gespaard en beschermd. Je leeft tussen een gezegend haakje, in een leegte vol beloften en waarvan je niets verwacht. Je bent onzichtbaar, helder, transparant. Je bestaat niet meer: voortzetting van uren, voortzetting van dagen, het verstrijken van de seizoenen, het verstrijken van de tijd, je overleeft, zonder
vreugde en zonder verdriet, zonder toekomst en zonder verleden, zo, gewoon, duidelijk, als een druppel water dat uit de kraan van een waterstation op een overloop parelt, zoals zes sokken gedrenkt in een bak met roze plastic, zoals een vlieg of als een oester, zoals een koe, zoals een slak, zoals een kind of als een oude man, als een rat. “

Georges Perec, “L’Homme qui Dort”, 1967