Missen voelt als een uitholling – Over het werk van Narges Mohammadi
‘I make works that embody long lost memories’, zegt Narges Mohammadi. Lang verloren herinneringen, waar hebben ze onderdak gevonden? Alles wat we meemaken dragen we in ons mee, ze laten een afdruk achter ergens in ons lichaam, misschien in ons hart of de ervaringen verbergen zich in de nieren of lever (we worden er dorstig van). De herinneringen hebben we onderweg verloren, zo lijkt het, maar toch kleven ze nog aan of in ons. Herinneren is soms het wanhopig vastpakken van een golf die zich alsmaar terugtrekt. Mohammadi maakt kunstwerken om te ontdekken waar de rode knop zit die iets van de verloren herinneringen weer terug kan brengen, een spel met geur, tast, kleur, ingebed in een cultureel [removed];
Narges Mohammadi won de Young Blood Award voor het beste werk van de tentoonstelling The Best of Graduates bij galerie Ron [removed];Eerder zag ik haar eindexamenwerk Passing Traces op de KABK in Den Haag: daar maakte ze een smalle gang door twee wanden in de ruimte te plaatsen die ze vervolgens volplakte met halva, de handafdrukken nog zichtbaar en de geur zoetig. Halva brengt bij iedereen afkomstig uit Iran of Afghanistan herinneringen naar boven: het is de smaak van verlies, van afscheid nemen. Na het overlijden van een familielid, een vriend of een geliefde wordt er bloem gekocht, boter, suiker en kardemon en dat wordt eindeloos door elkaar geroerd tot een ronde smeuïge taart, die in partjes wordt gesneden en op de begrafenis geserveerd aan alle gasten. De gang, die daar plotseling in de ruimte stond, en van niets naar nergens leidde maar waar je toch door moest, die gang bracht bij mij een explosie aan herinneringen, gedachten, overwegingen [removed];
Auteur: Hanne Hagenaars
|
10 thoughts on “De laatste pudding”