Wanneer kijken we naar de outsider kunstenaar als een volwaardige kunstenaar en origineel denker, en wanneer kijken we naar een ‘vreemd’ fenomeen waar we eigenaarschap over willen hebben?

Sinds een aantal jaar is de aandacht voor Outsider Art enorm toegenomen. Outsider Art spreekt tot mensen op andere wijze dan hedendaagse kunst vaak doet. Wat verklaart onze fascinatie voor de outsider? Wie de outsider beschrijft, doet dit als insider. En om deze vorm van kunst oprecht te waarderen moeten we volgens kunstenaar Steef Wildenbeest ervoor waken om de outsider enkel als een buitenstaander te beschouwen, of profiteren van het feit dat niet elke kunstenaar zijn werk kan verantwoorden.

“Schilderen is een beetje als dansen” – een interview met Leo Arnold

Leo Arnold maakt werk dat niet altijd met het voorgaande te rijmen is. Zijn ongemakkelijke seksscènes van een jaar geleden hebben ogenschijnlijk weinig van doen met de pastelkleurige studies van reflecterende objecten en materialen die hij dit jaar maakte.

‘Ik ben niet meer dezelfde maker als die ik toen was. Ik groei als mens en dat betekent automatisch dat ik ook als kunstenaar verander. Zoals ik eerder zei wil ik niet in een hokje geduwd worden. “Oh, dat is die kunstenaar van de ‘slechte seks’-werken”, zeggen ze dan. Het klinkt misschien cheesy, maar als kunstenaar moet ik me vrij kunnen voelen om te kunnen maken wat ik wil. Ik wil niet keer op keer hetzelfde moeten maken omdat het ooit in de smaak is gevallen.’
Mister Motley interviewt ook dit jaar alle winnaars van de Buning Brongers Prijzen. Ellis Kat interviewde winnaar Leo Arnold in zijn [removed];

De KABK in Den Haag opende afgelopen donderdag haar deuren om de eindexamenwerken van de afstudeerders met toeschouwers te [removed];Schrijver en kunstenaar Puck Kroon bezocht de tentoonstelling en licht zes werken uit die allen op hun eigen wijze onderzoeken wat kwetsbaarheid en fragiliteit zowel inhoudelijk als materialistisch betekenen. Met werken van Hannah Reede, Eva Sigurðardóttir, Narges Mohammadi, Mirka Ni-ak, Eva van Essen en Anastina Eyjólfsdóttir

Olphaert den Otter schildert al zo’n dertig jaar met de eeuwenoude techniek van ei-tempera, een keuze die hem op de academie wegleidde van de destijds modieuze hang naar vernieuwing. In zijn reeksen onderzoekt hij gestaag, per schilderij, een facet van een bepaald thema, in een beeldtaal die zowel verleidelijk als helder moet zijn. Zijn reeks World Stress Paintings bijvoorbeeld, vereeuwigt vluchtige nieuwsfoto’s op doek, maar dan zonder de mens die voor de aangerichte catastrophe verantwoordelijk is. Wat overblijft is de blik op het landschap en het besef dat de mens zich tegen de natuur heeft gekeerd waar hij zelf onderdeel van is.