It is part XVIII and I’m here to be part of the assembly, and this assembly is no longer necessarily ceremonial.

Richtlijnen voor een ‘zijn’ zonder richtlijn, waardoor het – zoals Adorno stelt in Zonder richtlijn uit 1960 – weigert richtlijnen op te stellen; richtlijnen die algemeen, universeel geldend zijn. Toch ontkomt hij er niet aan.

‘Wat er op een gegeven moment gedaan moet worden, onmiddellijk gedaan moet worden, hangt natuurlijk geheel en al af van de gegeven historische omstandigheden waarbinnen gehandeld moet worden. Maar die vraag rijst in de mist, rijst dus inderdaad als een schijnprobleem, waarop het enige antwoord –
de kritiek op de vraag zelf moet zijn.’ – Theodor W. Adorno

Of zoals Peter Sloterdijk het noemt: schuim, het leven als schuim, een leven in schuim, om overal waar we grijpen, mis te grijpen.

Richtlijnen die gekende richtlijnen binnen een format over-identificeren. Zoals John Maus stelt dat het format juist van kritiek voorzien kan worden door het format in te zetten. Als het ware de format van binnenuit op te blazen en er door de achterdeur uit te wandelen.

‘In the pop-song ‘You Are True,’ R. Stevie exceeds standardization of form through affirmation of it, this pop song is too much a pop song ([removed], ‘She Don’t Know What To Do With Herself’). – John Maus

Maar nergens cynisch. Hooguit ironisch.

Richtlijnen die situationeel zijn, telkens anders, waarin wij voortdurend moeten improviseren. In die improvisatie sensibiliteit vinden. De ruimte van de Fabriek als een grote improvisatie ruimte waarin dingen resoneren. Affirmatief resoneren. Intiem resoneren.