 |
|
(advertentie)
|
|
|
Online Lunch Event met curator Léon Kruijswijk
|
|
|
Mister Motley en ArtEZ studium generale presenteren dit voorjaar drie online lunch events over de rol van activisme in de kunst vanuit de hoop op een betere [removed];Voor het derde online lunch evenement ‘The Way We Live Now’ nodigt curator Léon Kruijswijk je uit na te denken over twee verschillende stadia van de HIV / [removed];
Meerdere schrijvers, kunstenaars en activisten hebben de epidemie in een sociaal-politieke context geplaatst, waarin ze hun ongeloof en woede uitdrukken en het verlies van hun dierbaren delen. Het is duidelijk dat er parallellen kunnen worden getrokken met onze huidige situatie, maar de diepgaande verschillen tussen HIV / Aids en COVID-19 kunnen niet onuitgesproken blijven.
Moderator Lieneke Hulshof en gast Léon Kruijswijk bespreken in dit event thema’s als sociale stigmatisering, politiek mismanagement, emancipatie, kunst & activisme, en de urgentie en kracht van lhbtiq+ [removed];
Aids-activisme is niet dezelfde beweging als de Black Live Matters Movement, maar we kunnen de huidige protesten tegen racisme niet onbesproken laten. Zo is een vraag als ‘Wanneer toon je je een medestander en wanneer eigen je je een bepaalde problematiek toe?’ in dit kader en in deze tijd extra relevant.
Het event zal plaatsvinden op Zoom via deze link.
(Dit event stond eigenlijk op woensdag 3 juni gepland, maar is verplaatst naar [removed] woensdag 17 juni)
|
|
| |
|
(advertentie)
|
|
|
Het gebouw als lichaam – Yael Davids in het Van Abbemuseum
|
|
| |
|
Vanishing Point, 2012, Yael Davids A Daily Practice, 2020, Van Abbemuseum. Foto Peter Cox Auteur: Puck Kroon
|
|
| Yael Davids benadert het gebouw als lichaam: in deze overzichtstentoonstelling toont ze het resultaat van een driejarig onderzoeksproject naar de collectie van het Van Abbemuseum op basis van de bewegingsleer van fysicus Moshé Feldenkrais. ‘A Daily Practice’ laat zien hoe dagelijkse bewegingen onze ervaring beïnvloeden. Als toeschouwer word je geconfronteerd met de vraag: ben ik onderdeel van het werk?
Hal
Na meer dan drie maanden stap ik eindelijk, ietwat onwennig, over de drempel van een museum. Vooraf heb ik de maatregelen grondig doorgenomen en bij de kassa wordt nogmaals benadrukt de anderhalvemetermaatregel in acht te nemen, de pijlen en informatie op de vloerstickers te volgen en met niet meer dan twee personen tegelijkertijd door de zalen te lopen. Het voelt alsof ik in een choreografie ben beland die niet bij de tentoonstelling hoort – of toch wel?
Het voelt alsof ik in een choreografie ben beland die niet bij de tentoonstelling hoort – of toch wel?
In de hal wordt mijn blik getrokken naar een videowerk van stanley brouwn uit 1989. Terwijl ik op de televisie afloop, blijkt dat in de video steps precies diezelfde voortschrijdende beweging is vastgelegd. brouwn houdt de camera voor zich terwijl hij door een straat loopt waarbij hij zijn paslengte als meeteenheid gebruikt. De ene straat is meer dan zestienduizend stappen lang, de andere rond de vierduizend. Door het lichaam als meetinstrument in te zetten, vestigt brouwn de aandacht op de kennis over jezelf en de omgeving. Als toeschouwer word je je bewust van elke stap die je daarna zet.
Het depot en Feldenkrais’ methode
Links, rechts of middendoor? Nog maar amper binnen en de keuzemogelijkheden zijn talloos. Ik besluit voor de gulden middenweg te gaan en kom terecht in Het depot waar een aantal werken uit de collectie van het Van Abbemuseum getoond wordt, uitgekozen door leden van Davids’ Feldenkrais-groepen in Eindhoven. Davids heeft in dialoog met de werken uit de collectie van het museum een programma met Feldenkrais-lessen ontwikkeld, gebaseerd op het centrale uitgangspunt van Moshé Feldenkrais.
Het systeem van somatische technieken dat werd ontwikkeld door Feldenkrais in de jaren 30 van de vorige eeuw, richt zich op de vergroting van het zelfbewustzijn middels beweging. Hij stelt dat verandering in onze manier van bewegen leidt tot verandering in de manier waarop we observeren, denken en voelen. Davids heeft dit principe toegepast op de context van het museum: de collectie, het gebouw, de mensen die er werken en de bezoekers hebben invloed op hoe we de tentoonstelling ervaren. De methode van Feldenkrais benadrukt dat die ervaring voor iedereen anders zal zijn aangezien elk lichaam uit unieke herinneringen is opgebouwd. Elk mens kent andere ervaringen, bewegingen, gewaarwordingen, gevoelens en gedachtes. Weten en met aandacht waarnemen waar we zijn, wat we doen en hoe we dat doen, zijn cruciale componenten van het leerproces dat leven heet. |
|
‘Het overzicht van de wereld is bepaald door witte mannen’ – Een interview met Anna Hoetjes
|
|
| |
|
Anna Hoetjes – Spectra Auteur: Anna-Rosja Haveman
|
|
|
De werkperiode van Anna Hoetjes bij Kunsthuis SYB in Beetsterzwaag viel precies samen met de eerste fase van coronamaatregelen, toch kon de residency doorgaan. Een residency is eigenlijk altijd al een vorm van social distancing: weg uit de normale omgeving en focus op het werk. Anna Hoetjes verbleef niet zoals gepland alleen, maar door omstandigheden met haar partner en tweejarige dochter bij SYB. In afwisseling met het struinen door de natuur, leverde dat een goede concentratie en intrinsieke motivatie op voor haar werk. In plaats van op bezoek te gaan interviewde Anna-Rosja Haveman haar in een e-mailcorrespondentie als reflectie op de extra afgezonderde residency in [removed];
Anna-Rosja Haveman: In recent werk ben je vooral bezig met de ruimtevaart, en geef je vrouwelijke astronauten een plek in de geschiedenis. Met wie ben je momenteel bezig? Wat fascineert jou aan de ruimte en de verhalen van deze vrouwen? Hoe is dat ontstaan in jouw werk?
Anna Hoetjes: ‘’Op dit moment ben ik vooral veel bezig met astronomen, dus juist vrouwen die vanaf de aarde de ruimte observeren. Het zijn er velen. De vrouw waar ik nu specifiek mee bezig ben hier in SYB is Margaret Lindsay Huggins, een Brits/Ierse pionier in de spectroscopie uit de 19e eeuw. Maar ik kijk ook veel naar Mary Jackson, Hypatia, Wang-Zhenyi, Annie-Jump Cannon en Alenush [removed];
Ik ben door ruimtevaart gefascineerd omdat ik geloof dat de blik vanuit de ruimte op aarde onze manier van kijken voor altijd heeft veranderd, en daarmee machtsstructuren heeft bepaald; of eerder versterkt. Er is een idee ontstaan van één overzicht van onze planeet, die altijd gemonitord en geobserveerd wordt. Dat overzicht is natuurlijk een illusie. Het is slechts een aaneenschakeling van momentopnames. Het zijn aan elkaar gestikte stukjes, die nooit hetzelfde zijn. Datzelfde geldt voor hoe we naar het universum kijken. We krijgen de illusie van een geheel, dat eigenlijk niet [removed];
De pioniersfase van ruimteverkenning is een voorrecht geweest voor witte mannen. Zij bouwden telescopen, satellieten, raketten. Zij gingen de ruimte in. Het overzicht van de aarde en het universum is dus bepaald door witte mannen. Vrouwen hebben vanaf heel vroeg in de geschiedenis heel veel werk verricht in dit wetenschappelijke gebied. Maar dat was vaak het onzichtbare werk: het eindeloos observeren, het categoriseren, het rekenen. Zij waren niet diegenen die met andere mannen debatteerden in wetenschappelijk associaties. Zij waren niet diegenen die de patenten indienden voor baanbrekende ontdekkingen. Zij waren niet diegenen die als eersten in een raket stapten. Ik stel me graag een geschiedenis voor waarin dat wel zo was. Ik gebruik de verhalen van bestaande vrouwelijke ruimtewetenschappers, maar creëer fictieve werelden waarin zij ook echt de ruimte in zijn gegaan, en daar misschien nog steeds zijn. Ik probeer nu ‘boodschappen’ van deze vrouwen op te vangen uit de ruimte. Zo kunnen ze mij misschien een alternatieve manier van kijken bieden. Ik refereer graag aan mijn werk als ‘speculatieve geschiedenis’. Of speculatieve fictie.’’
|
|
De hardhandig vervroegde overgang van student naar kunstenaar: afstuderen in 2020
|
|
| |
|
Billboard-expositie, Metro Rotterdam – Bente de Bruin en Joy Heijnen Auteur: Jesse Lemmens
|
|
De kunstacademies zijn de afgelopen maanden noodgedwongen gesloten geweest, de ateliers ontoegankelijk. De overgang van student aan de academie naar een autonoom kunstenaarschap wordt gekenmerkt door de eindexamententoonstellingen. Door de crisis zijn ook die tentoonstellingen voorlopig uitgesteld en ook de vorm ervan een punt van discussie. De Fine Art-afdelingen van de Nederlandse academies zijn bezig met de organisatie van een tentoonstelling in het HEM in Zaandam en ook andere afdelingen zoeken naar [removed];Ook zijn er studenten die het heft in eigen handen nemen. Hoe onmisbaar zijn die ateliers en die tentoonstelling van de academies? Naast een significante belemmering, vormt de crisissituatie ook een inspiratie voor de kunstproductie en het ontwikkelen van eigen initiatieven. Wij spraken met enkele academiestudenten om te ontdekken hoe zij continuïteit zoeken in het maakproces en het delen van hun kunst – zonder de muren van de academie om hen heen.
“De academie voelde als een bubbel. Er wordt benadrukt dat je je er veilig kan voelen. Nu word je opeens noodgedwongen in een situatie gebracht waarin het móet.”
|
|
| |
|
Vorige week was Farida Sedoc te gast in Kunst is Lang
|
|
| Het tempo van afwisselingen en opkomende kunstenaars is hoog, de zendtijd voor hedendaagse kunst is bescheiden. Daarom maakt mister Motley samen met presentator Luuk Heezen sinds november 2015 het radioprogramma Kunst is Lang: een gesprek waarin een hedendaagse kunstenaar drie kwartier de tijd krijgt om te praten over zijn of haar kunst, het kunstenaarschap, en het wereldbeeld dat daarachter zit.
Vorige week was Farida Sedoc te gast. Farida Sedoc is kunstenaar en ontwerper en studeerde af aan het Sandberg Instituut. Ze wisselt in haar werk zeefdrukken, grafisch ontwerp en collages af, die altijd de geest van straatcultuur ademen. Haar werk gaat ook over identiteit en over naar welke personen, geschiedenissen en symbolen je verwijst om die identiteit vorm te geven.
Vanavond wordt er een nieuwe Kunst is Lang opgenomen. Te gast is Ansuya Blom. |
|
|
|
6 thoughts on “Online Lunch Event met curator Léon Kruijswijk”