Vorige week publiceerden we de briefwisseling tussen de kunstenaars LA Raeven en Alma Mathijsen. Het lukt hen niet de wereld buiten hun brieven te houden. ‘Sorry dat mijn brief zo persoonlijk is, ik merk dat ik mezelf slecht kan [removed]#8217; schrijft Alma al in haar openingsbrief. Alma werd ziek zonder er zeker van te zijn of het om corona ging en LA Raeven zag een net geopende tentoonstelling in het Bonnefantenmuseum weer sluiten. De drie corresponderen heel vrijmoedig over hun angsten, over vergankelijkheid, over al dan niet opgroeien in een huishouden waar het kunstenaarschap juist wel of niet werd gestimuleerd, over de loomheid die de quarantaine met zich meebrengt over kunstwerken die ten tijde van een crisis actueler worden. ‘Mensen worden verdrietig, boos of emotioneel als ze ons werk zien. Omdat het te dicht bij hun zelf in de buurt komt,’ schrijft LA in hun tweede [removed];

Vanwege de sluiting van het Bonnefantenmuseum is ook Annelies, het robotzusje van LA Raeven, niet zichtbaar voor het publiek. Alma schreef haar het volgende: ‘Wees niet bang nu er niemand naar je kijkt. Het is nu heel erg stil. De mensen blijven thuis omdat ze luisteren naar wat de premier zegt, er is even geen tijd voor beeldende kunst. Dat moeten we nu vanaf een scherm tot ons nemen. We moeten het doen met de beelden die al aan onze muur hangen. Dat is moeilijk. Want juist nu kan kunst een grote rol spelen. Want er is veel onzekerheid. Ook voor jou helaas. We weten niet wanneer we weer door de hallen van een museum mogen [removed]#8217; 

Aanstaande woensdag 13 mei is het tijd voor ons tweede online lunch event. Om [removed] hebben we denker en activist Ama Josephine Budge uitgenodigd om in gesprek te gaan met curator van het Van Abbemuseum Yolande Zola Zoli van der Heide. Budge noemt zichzelf ook wel ‘pleasure activist’ en benadert ecologische onrechtvaardigheid holistisch. Speculatie, fictie, plezier, radicale rechtvaardigheid en dekolonisatie zijn in haar werk altijd met elkaar verbonden. Verwacht een gesprek over de rol van activisme in de kunst vanuit de hoop op een betere toekomst.

Arash Fakhim: Be water my friend

Wanneer objecten niet worden gebruikt, lijkt hun betekenis te veranderen. Kunstenaar Arash Fakhim is geïnteresseerd in dit specifieke omslagpunt; het moment waarop een flesje eerst water vasthoudt, maar niet veel later enkel nog lucht waardoor de functie van het flesje volledig is getransformeerd. Met dit moment van verandering in zijn achterhoofd probeert hij grip te krijgen op de wereld waar hij in leeft door zijn omgeving na te bootsen. Sinds 2015 maakt hij video’s vanuit woonkamers, keukens, badkamers en slaapkamers met voor zijn lichaam een hoofdrol als Perzisch tapijt, vaatdoek, colablikje en sigaret. Daarmee wil hij de relatie en verschuivingen tussen het onderwerp, het object en het ding blootleggen: ‘Want om een bal te kunnen begrijpen, moet men eerst de bal worden.’ 

Voor de Salon van Mister Motley heeft Fakhim fragmenten uit bestaande interviews, televisieseries, documentaires, homevideo’s en archiefbeelden gehaald en samengevoegd tot één videobestand dat uitspraken doet over die steeds veranderende relatie tussen het object, het ding en het lichaam. Het zijn onder andere deze fragmenten die het fundament vormen voor zijn eigen werk.

Podcast Kunst is Lang