Mister Motley en ArtEZ studium generale presenteren drie online lunch events over de rol van activisme in de kunst vanuit de hoop op een betere toekomst. In deze serie kijken we naar de overtuiging dat we door activisme en kunst zelf invloed op de tijd die komen gaat kunnen uitoefenen. Tegelijkertijd willen we daarbij de dagelijkse realiteit van Covid-19 en de daarbij horende hectiek, problemen en onzekerheden niet uit het oog verliezen.

We hebben drie gasten uitgenodigd om op drie woensdagen tijdens de lunch (12 – 13 uur) met ons in gesprek te gaan. Elke gast nodigt je uit om je voor te bereiden op de live meeting door een tekst te lezen, een video te kijken en / of een muziekstuk te luisteren. Je kunt meedoen door je op te geven via deze link.

-22 april: Chihiro Geuzenbroek over klimaatactivisme en protestliederen
-13 mei: Ama Josephine Budge over pleasure activisme en de potentie van science-fiction verhalen
– 3 juni: Léon Kruijswijk over AIDS activisme in de kunst

Online lunch event #1: Chihiro Geuzenbroek

We starten de online lunch event serie op woensdag 22 april met filmmaker and climate justice activist Chihiro Geuzebroek en spreken met haar over het verband tussen de klimaatbeweging, racisme en de rechten van inheemse groepen. En over de kracht van protestliederen en science fiction om dingen te [removed];Lees hier het interview dat we hadden met Chihiro.

Guerillakunst in de straten van Google Maps

De mens die dienaar wordt van technologie is een onderwerp dat blijft terugkeren in de Google Maps-werken van kunstenaar Jason Isolini. Ik maakte kennis met zijn werk toen ik voor Mister Motley op zoek ging naar virtuele alternatieven voor museumbezoeken en terecht kwam op de website van Offsite Project: Een online platform dat Artist-in-Residence programma’s organiseert op Google Maps en exposities presenteert in de vorm van downloadbare ZIP bestanden. Na een map gedownload te hebben met 347 Spaanstalige memes en een map met ingezoomde foto’s van muggen met tumoren, klikte ik de map: ‘A spime we’re living in?’ van Jason Isolini [removed]; 

Terwijl het laadbalkje steeds verder van grijs naar blauw verschuift voel ik eenzelfde soort opwinding als bij het uitpakken van een cadeau of het openen van een envelop. Wanneer de zip file is uitgepakt, verschijnt er een mapje met foto’s en screenshots en een link naar Google Maps. Ik word op een digitale dropping met speurtocht gestuurd en volg de instructies die ik opmaak uit de bijgeleverde screenshots, maar het lijkt erop dat Google Maps ondertussen nieuwe beelden heeft geplaatst op de plek waar ik dit site-specifieke werk van Jason Isolini zou moeten aantreffen. Blijkbaar heeft, net als bij een fysieke expositie, ook deze virtuele tentoonstelling een einddatum.

Lieve vreemde: Vincent Icke en Rinke Nijburg schreven elkaar brieven

Zodra iemand een brief verstuurt, vindt er een ontmoeting plaats, ‘ik’ wordt ‘wij’. Brieven brengen een contact tot stand dat onvergelijkbaar is met ieder ander medium. Ze kenmerken zich door bezinning, aandacht en intimiteit, en door de tijd tussen schrijven en ontvangen. In reactie op het Holland Festival, waarin het streven naar een ‘wij-gevoel’ in veel voorstellingen terugkomt, stelt mister Motley een speciale rubriek samen. Kunstenaars en schrijvers worden uitgenodigd om per brief met elkaar van gedachten te wisselen over kunstenaarschap, gemeenschapszin en hoe deze twee met elkaar verbonden [removed];

Afgelopen week publiceerden we de correspondentie van sterrenkundige, kunstenaar en schrijver Vincent Icke en kunstenaar Rinke Nijburg. Beiden richten zich in hun werk op het heelal. In hun correspondentie bespreken ze de grenzen van dat heelal, communicatie, kunstenaarschap, perfectiedrang en hun eigen zelfvertrouwen. Rinke opent zijn tweede brief aan Vincent als volgt: ‘Dank voor de eerste brief waarin je aankondigt dat ik ‘je’ tegen ‘Icke’ mag zeggen. We gingen elkaar tutoyeren. Alsof onze particuliere universa, in de geest van Decamerone, zowat naast elkaar liggen en niet lichtjaren ver van elkaar verwijderd zijn. Zoals in Met gesloten deuren van [removed] Sartre, de novelle waarin het, zelfs na de dood, maar niet goed lukken wil de ander echt te ontmoeten. In tijden van pest houden we de deur liever op een kier of helemaal dicht. Letterlijk en figuurlijk. Waarom iedereen nu ineens De Pest van Camus herleest en niet Huis clos snap ik niet. Lees ze dan als tweeluik. ‘L’enfer, c’est les Autres.’’

In zijn tweede brief schrijft Vincent aan Rinke: Mijn kunst is altijd een kwestie van onderzoek, net zoals mijn wetenschap. Tijdens het schrijven van Reisbureau Einstein, en speciaal de stukken waarin ik relativistische reizen behandel, ben ik mij steeds meer gaan afvragen: hoe zou een buitenaards ruimteschip er uitzien? Niet zoals die van Kuifje, hoewel ik grote bewondering heb voor het iconische ontwerp van Hergé. Voor ons, mensen, is de ruimte buitengewoon gevaarlijk. Dus is een ruimteschip een soort bierblikje: zoveel mogelijk binnenkant en zo weinig mogelijk buitenkant. Maar voor een beschaving die de hele Melkweg kan bereizen is de ruimte iets vertrouwds. Zoals water voor een kabeljauw prettig en vertrouwd is, maar voor ons soms prettig en meestal gevaarlijk. In die richting denkend ben ik zo’n ruimteschip meer gaan zien als een school vissen, of een zwerm vogels. Exoburen niet als haringen in een ton, maar als haringen in de oceaan.

Het verval van de Tuin van Eden: kunstwerken op Cosmoscarl

Oprichters Frederique Pisuisse (1986°) en Saemundur Thor Helgason (1986°), beide alumni van zowel de Rietveld Academie als Goldsmith University, omschrijven Cosmoscarl als een “platform parasite”. Het is een digitaal doorreisland, waardoor de reiziger altijd uitkomt op een ander platform, “neither designed nor hosted by the artist”. Ze moedigen kunstenaars op die manier aan de (commerciële) platformen, zoals Artstation, Vimeo of Instagram, te heroveren voor de distributie of tentoonstelling van hun kunst. Het resultaat is een website die aanvoelt als een digitale expositieruimte, waarin enkel kunstenaarsnamen en de links naar websites met het bijbehorende werk onder elkaar te zien zijn. Door de eenvoudige lay-out van Cosmoscarl, een bestaande lijst die iedere andere vrijdag wordt aangevuld met een nieuw werk, wordt het geheel een soort overzichtstentoonstelling waar de scrollende bezoeker zelf verbanden in kan ontdekken.

Door de coronacrisis wordt de nood aan relaties van mensen met elkaar, met eten en met de natuur uitvergroot. De Duitse kunstenares Josefine Reisch (1987°) noemt het delen van een maaltijd “the most communal and binding act in culture”. Een van de recente toevoegingen op Cosmoscarl is een werk van Reisch, dat zich daarop richt. Culinary Essays (2018) was onderdeel van haar solotentoonstelling Stampede die in de Noah Klink Galerie in Berlijn werd getoond. Daarbij waren decadentie, vergankelijkheid en verval centrale thema’s. In Culinary Essays deelt Reisch recepten die specifieke elementen uit haar tentoonstelling vertalen.