Persis Bekkering schrijft maandelijks een column over de kunstwerken die haar blik op de wereld doen [removed];

Iemand vroeg me of ik notities wilde bijhouden over het leven in tijden van coronacrisis, vanuit mijn huidige schuilplaats in Berlijn. Hij verzamelt teksten om het dagelijks bestaan te documenteren, geïnspireerd op de dagboeken van eerdere historische momenten, oorlogen, rampen, die hij zo belangrijk vindt. Af en toe krabbel ik wat in mijn opschrijfboekje. Over het spandoek dat aan de overkant van de straat aan een balkon wappert, met ‘<3-lichen Dank allen’, hartelijk dank allen, en een hele lijst beroepen eronder, van artsen tot supermarktmedewerkers en trambestuurders, iedereen die in deze gevaarlijke situatie moet doorwerken. Over hoe ik me enkele dagen geleden voor het eerst angstig voelde bij het boodschappen doen, omdat ik tussen de schappen niet genoeg afstand van de mensen kon houden. Over hoe snel er solidariteitsnetwerken worden opgezet om kwetsbaren te helpen, zoals – veel Berlijnser wordt het niet – de precaire werkers van het [removed];

Ik haakte aan bij een live discussie op YouTube van internationale academici, ‘Sheltering Places: Thinking the Covid 19 Pandemic’. Het begon met een rondvraag langs verschillende sprekers over hun situatie, en terwijl een professor met opwinding in haar stem vertelde over het verstilde leven in Napels bedacht ik hoe weinig het eigenlijk toevoegt, een correspondent ter plaatse. We dobberen als een boei op het water, ogenschijnlijk heftig bewegend, maar verankerd aan de bodem van ons huis. Bijna iedereen zit thuis, op de mensen na die op het spandoek worden bedankt, en de zwaarst getroffen patiënten. De bewegingsvrijheid verschilt per land, maar dat zijn slechts gradaties. Wat zie ik nu van Berlijn behalve de binnenmuren van het huis en mijn dagelijkse rondje door het Mauerpark? Wat maakt het nog uit in welke stad ik ben? Een derde van de wereld staat op pauze. Dobberend op anderhalve meter afstand van elkaar delen we het heden.

En ik wil het weten, ik wil van iedereen horen hoe ze nu leven, hoe ze zich voelen, en of ze gezond zijn. Nooit eerder leek het heden een meer radicale breuk met het verleden. Zo praten we erover, mijn vrienden en ik, we voeren lange Skype-gesprekken, snaaiend en drinkend, waarin we proberen te begrijpen wat er gebeurt, heroïsch en overmoedig proberen we met actieplannen te komen om dit moment aan te grijpen voor verandering, voor revolutie, voor ‘een nieuwe wereld’. We zijn in verhoogde staat van alertheid. Verslinden de kranten, de voorbarige intellectuele duidingen van filosofen in livestreams. Ik slinger tussen wanhoop en hoop – wordt het universeel basisinkomen vanaf nu genormaliseerd, keert er een vorm van socialisme terug? Of is deze crisis de start van een nieuw politiek klimaat waarin de privacy van de burgers onder het mom van hygiëne zonder verzet kan worden ingeperkt?

Wat er was lijkt verouderd. De stukjes die ik vòòr de pandemie schreef en die nog moeten worden gepubliceerd: doodgeboren. De boeken die ik aan het lezen was: niet relevant, niet om door te komen. De ideeën die op de plank lagen om ooit uit te werken: incompatibel. Maar het heden is te glibberig, veel verder dan quarantainenotities kom ik niet. De straten zijn rustig, de winkels dicht, de vroege lentelucht intens blauw, geheeld van de littekens van kerosinesporen.

Gluren door een sleutelgat

Een goede vriendin vertelt vaak anekdotisch over haar vader, die bij een filmavondje met het gezin de gewoonte heeft om, wanneer er een plotse seksscène voorbijkomt, gespeeld gechoqueerd te vragen: ‘‘Jeetje, wat gebeurt er nóú?’’
Hoewel mijn eigen vader een stuk minder provocerend is, vind ook ik weinig dingen zo ongemakkelijk als het kijken naar erotische filmscenes op televisie in het gezelschap van mijn ouders. Terwijl ik met het schaamrood op mijn kaken in stilte naar het beeldscherm staar en de neiging probeer te onderdrukken om zogenaamd ongeïnteresseerd mijn telefoon te pakken of de film vooruit te spoelen, verbaas ik me op zulke momenten vaak over het sociale ongemak dat zo’n banale activiteit als televisiekijken teweeg kan [removed];In tegenstelling tot andere dagelijkse gêneringen, wordt dit ongemak in gang gezet door een fictief beeld dat helemaal buiten jezelf staat en ook niets met plaatsvervangende schaamte te maken heeft.

Soms is kijken even ongemakkelijk als bekeken worden. Waar je in het dagelijks leven je ogen makkelijk afwendt van datgeen dat je niet wil zien, kan beeldende kunst je blik juist sturen en vasthouden, ook als dat ongemak oproept. Wat voor kunst schuurt wanneer ernaar gekeken wordt en waardoor komt dat? Voor welke kunstwerken sluiten we het liefst onze ogen en hoe kun je je verhouden tot een werk waar je enkel tenenkrommend naar kunt kijken?

”hoe kun je je verhouden tot een werk waar je enkel tenenkrommend naar kunt kijken?”

The World After #1: Marc Mulders

Johannes 4:12
Niemand heeft God ooit gezien. Maar als we elkaar liefhebben, blijft God in ons en is zijn liefde in ons ten volle werkelijkheid [removed];

Welke nieuwe wereld zal er uit deze crisis voortkomen? Sinds 15 maart 2020 ziet de wereld er ook in Nederland radicaal anders uit. Het leven vertraagt. Het sociale bestaan dat ons als mens kenmerkt en energie geeft, vormt nu juist het grote gevaar: in het ontmoeten van de ander schuilt het noodlot.

Waartegen moeten we onszelf beschermen? Is het mogelijk als mens op aarde te leven zonder controle op aarde uit te oefenen? En hoe gaan we als mensheid vanaf dit punt verder? 

We hebben kunstenaars uitgenodigd te reageren op deze vragen in de vorm van video’s, teksten en afbeeldingen. Vandaag publiceren wij de bijdrage van Marc Mulders. Leven, dood, transcendentie, contemplatie en wederopstanding zijn thema’s in het werk van Mulders. Hij maakt gulle, liefdevolle schilderijen, die bijna iedereen zich kan veroorloven – het is naar zijn bescheiden mening het waardevolste wat hij kan toevoegen aan deze wereld. Voor the World After maakt hij foto combinaties over licht en duister en beantwoordt hij enkele vragen. 

”Maar als globalisme wordt ingezet voor eigen gewin, voor export, om rijk of beroemd te worden, dan gaat het louter om [removed]#8221;

Patty Struik: (dis) APPEAR

Kunstenaar Patty Struik presenteert voor mister Motley een beeldessay over verschijnen en verdwijnen. Ze heeft daarbij teksten, links, video’s, collecties en websites toegevoegd.

Podcast Kunst is Lang