‘Papier is even kosmisch als het heelal’

‘Papier is even kosmisch als het heelal’  (hoofdstuk 1)

Nog nooit hebben we zover van ons af kunnen kijken, de diepte van het heelal kunnen peilen. Maar wat levert dat op? De ruimte om ons heen wordt visueel alleen maar groter, kunnen we dat aan? Er komen fotografische beelden binnen van coördinaten waar we nog nooit zijn geweest en ook nooit zullen komen. Waarom dit dan te beleven als de werkelijkheid als het toch alleen maar een aanname kan zijn?

In plaats van naar boven kijk ik naar beneden en verdwijn in het papier van het boek, daar vorm ik mijn ruimte, die even onpeilbaar is als het universum maar tastbaar en dichterbij. Telkens verandert de inhoud en vorm van deze ruimte, gescheiden en begrijpelijk gemaakt door punten achter de zinnen.

Er zijn waarschijnlijk tot nu toe al meer punten gezet door mensen dat dat er sterren zijn in het universum.

Ik onderzoek deze gedachte en ontdek dat papier even kosmisch is als het heelal